من واقعا فکر می‌کنم این خیلی شایسته تره که به عنوان یه آدم امیدوار و قوی شکست بخوری؛

تا اینکه در نقش یه آدم همیشه مایوس، بگی آهان! دیدی نشد!؟

حقیقتش رو بگم؛

دوست دارم دندون‌های اون آدمی رو که وقتی بعد از چند سال دوباره دیدت و با لبخندی (تو بگو حزن انگیز؛ اصلا زهرخند!) میگه «تو تغییر کردی؛ مثل قدیم‌هات نیستی» رو بریزم تو دهنش!

رو چه حسابی من باید مثل قدیم‌هام باشم؟

بعضی ها حرف‌هایی می‌زنن که می‌خوای از دستشون سرت رو بکوبی به دیوار!

خیلی وقت‌ها،

آخرِ خطِ هر اتفاقی، می‌تونه بهترین جای ممکن باشه. چون اونجاست که می‌تونی به خودت بگی خیلی خب؛ حالا فردا از نو شروع می‌کنم…

من نمی‌فهمم واقعا! این چه صیغه‌ایه که وقتی پشت چراغ قرمز ایستادی و منتظری که چراغ عابر سبز بشه یکدفعه ثانیه‌شمار برای 20 ثانیه روی ثانیه‌های آخر قفل می‌کنه؟

خب از همون اول 20 ثانیه بیارین روش!، اینقدر ملت رو خون به جیگر نکنین؛ نمیشه واقعا؟!  =ـــ=”

جلل خالق!

خیلی وقتا به اندازه‌ی یه حموم آهنگ برای خوندن دارم لول

گاهی خوندنی‌ها رو باید خوند.

MADNESS

+